Sopo to aku iki

Pitakonan kang rasah digawe pitakonan. Amargo pitakonan kuwi wis nggowo jawabane dhewe. Jawabane yo mung ono ing awak. Awak kang ora mung mligi wadag. Nanging awak kang nyawiji jiwo lan rogo.

Ono ing sak njerone rogo, ono jiwo. Jiwo kuwi kang diarani ruh.

Wong sing eling lan waspodo. Wis kudu murwani mawas karo sejatining diri kanthi ati kang wening. Sejatining diri yaiku anamung ruh kang lumaku ing sakndhuwure bumi. Yo aneng sakndhuwure jagat iki. Lumaku kanthi digawani ubo rampe kanggo ngupoyo urip lan panguripan. Ubo rampe kang ugo ora njaluk, nanging diparingi. Wadag, pikiran, howo nafsu, lan ponco ndriyo. Kabeh kanthi kersaning Pangeran, Gusti Allah SWT Kang Moho Kuwoso lan Moho Mirah. 

Ora ono ruh kang sadar lan nyengojo tumurun ing bumi iki. Amargo kuwi sakbanjure diarani insan, yaiku kang lalen. Lali marang sangkan paraning dumadi. Lali seko ngendi asale. Kabeh ngerti-ngerti wis manjing ono ing rogo kang mbrojol seko guwo garbo. Banjur lumaku nglakoni opo kang dadi pepestene, yo jodo, rejeki, lan pati. Lumaku kang ora suwe. Sak kedhepe mripat. Terus lap dicemplungake maneh ragane ing saknjeroning bumi.

Iku makno seko sejatining diri. Ora liyo yo anamung ruh kang kabuntel rogo. Ruh kang asale seko alam azali. Alame ruh sakdurunge ditumurunake aneng bumi. Alam azali kang ugo nduwe makno alam perjanjen. Panggonane ruh rikolo mantep ngucapke janji, yo kuwi janji menowo ing jagat iki mligi iman lan takwa, nglakoni ngibadah lan manembah ing Ngarso Gusti Kang Moho Tunggal, iyo iku Gusti Allah SWT. 

Sopo wae, kabeh wae, opo wae kang dadi gaweane, kepiye wae penganggone, ono ing ngendi wae panggonane, ora ono sing luput seko sejatining diri. Sejatining sopo to aku iki. Ananging sakbanjure ruh kang tumurun lan lumaku ing jagat iki, yo anamung kacacah dadi loro. Sing sepisan, ruh sing nurut marang pituduh kang ngelingke marang janjine rikolo ono ing alam azali. Sing kapindho, ruh sing mung sawantah nuruti bisikane syetan, howo nepsu sesat lan akal pikiran sing nerjang dhawuhe Gusti, nglirwak’ake pituduh sejatining diri. Pituduh kang nyoto. Yo qur’an lan hadist. Pituduh kang ndalanke menungso yo ruh iki, marang pepesten kang apik. Pepesten kang nggowo ruh didalanke marang janjine rikolo aneng alam azali.

Sakwise mawas marang sejatining diri. Sadar sopo to aku iki. Lan wis mahami seko ngendi asale, yo sangkan paraning dumadi. Sakbanjure mawas ing wasonone. Arep neng endi ruh iki sakrampunge lelakon nglalari jagat royo. Ora liyo, ruh iku bali maneh ono ing sejatining urip, urip kang sejati. Urip sakwise mati. Nerusake urip kang sakbenere, urip kang sak lawas-lawase. Ruh sing apik, sing nurut marang pituduh, bakal mulih neng panggonan kang sak apik-apik e. Ruh sing ora apik, sing ora nurut karo pituduh, bakal mulih neng panggonan kang sak olo-olo ne.

Kuwi kabeh yo sejatining diri, sopo to aku iki. Menowo wis mawas, opo maneh wis nemu opo kang dadi sejatining diri, kawulaning Gusti. Kudune wis ora kaget maneh karo opo wae kedadean. Yo kedadean kang dilakoni awak, ugo kedadean mobah mosik’ing ngalam ndonya. Dadine mung sakdermo nglakoni. Amargo kabeh kedadean ing jagat iki, mung wewayangan. Geber wewayangan kang dinggo nggodog ruh sing kabuntel wadag, tumuju bali ono ing uni, yo ora liyo anamung ruh kang lumaku mung sak oncatan wektu ono ing bumi iki. Sedelok, ananging nemtok’ake kahanan sakbanjure. Ojo pangling maneh karo opo wae. Pangkat, drajat, semat, tumurunan, kasugihan, kemelaratan, kabeh mung sandangan. Tumuju ndlosor kang kudune kanggo ngibadah, manembah mring Gusti Kang Akaryo Jagat.